Advertisemen
ဦးေအာင္ဆန္း
အပိုင္း(၄)
ၿဗိတိသၽွႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးျခင္း
ဂ်ပန္တို႔ကို မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ေပါင္း၍တိုက္ခိုက္ရန္ ဖက္ဆစ္ဆန႔္က်င္ေရးအဖြဲ႕၏ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ၿဗိတိသၽွတို႔ လက္ခံခဲ့ျခင္းမွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ မဟာမိတ္တပ္မ်ား၏ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တင္၏ နိုင္ငံေရးပါး နပ္အေမၽွာ္အျမင္ရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာနိုင္ငံမွ ၿဗိတိသၽွတို႔ ဆုတ္ခြာၿပီးေနာက္ အိႏၵိယ တြင္ အေဝးေရာက္အစိုးရ႐ုံးစိုက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအစိုးရကိုလႊမ္းမိုးေနေသာ အရာရွိမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ ျပင္းထန္ေသာလူငယ္မ်ားက ၎တို႔၏ ဩဇာကို စိန္ေခၚျခင္းႏွင့္ ၎တို႔၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ေစ ရန္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္ကို ခံခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ဤအရာရွိမ်ားသည္ ဖဆပလႏွင့္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမွန္သ မၽွကို လုံးဝဆန႔္က်င္၍ ၿဗိတိသၽွတို႔ ျမန္မာနိုင္ငံကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ၿပီးစ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလအတြင္း ဖဆပ လကို မတရားသင္းေၾကညာကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို နိုင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္အျဖစ္ ဖမ္းဆီးရန္ လိုလားၾက ပါသည္။
ပိုမို၍ အဓိဌာန္က်စြာရႈျမင္နိုင္ေသာ အေနအထားတြင္ရွိေနေသာ ေမာင့္ဘက္တင္ကမူ ျမန္မာနိုင္ငံကိစၥမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖရွင္းနိုင္ရာတြင္ ျမန္မာလူထုႀကီးက မိမိတို႔လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သူဟူ၍ အသိ အမွတ္ျပဳထားေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို ရယူရန္ လိုအပ္မည္ကို နားလည္သည္။ လူထု၏ စိတ္ ေနသေဘာထားႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ အရပ္သားအရာရွိ၏ေနရာတြင္ လ်င္ျမန္ စြာပင္ ဝါရင့္တပ္မေတာ္အရာရွိတဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရန္စ္အား ခန႔္အပ္လိုက္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျဖရွင္းရေသာ လတ္တေလာ ျပႆနာတရပ္မွာ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ဟု အမည္ ေျပာင္းထားေသာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၏ အနာဂတ္အေရးျဖစ္ပါသည္။ တပ္မ်ားကို ေကၽြးေမြးေရးႏွင့္ လက္နက္ တပ္ဆင္ေပးေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ လြန္စြာမွ ခက္ခဲေန၏။ မဟာမိတ္တို႔ စစ္ေအာင္ပြဲခံၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ေမာင့္ဘက္တင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြး၍ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ဝင္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဆႏၵအ ေလ်ာက္ ၿဗိတိသၽွလက္ေအာက္ရွိ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ဝင္လိုက ဝင္နိုင္ေစရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။
ဤသေဘာတူညီခ်က္၏ အေသးစိတ္အခ်က္မ်ားကို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ မဟာမိတ္စစ္ဦးစီးဌာန ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ပါဝင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕တို႔ ကႏၵီအ စည္းအေဝး၌ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ကႏၵီသို႔အသြား ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ဝင္အခ်ိဳ႕ ကာလကတၱားၿမိဳ႕တြင္ ေခတၱခ ဏရပ္စဥ္ သခင္သိန္းေဖႏွင့္ေတြ႕ဆုံၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အနာဂတ္အေရးကို ေဆြးေႏြးၾက၏။ သေဘာ ထားအျမင္တခုအရ လာမည့္နိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပါဝင္ရန္ လိုအပ္သည္။ “သူသည္သာ အမ်ိဳးသား ေရးအင္အားစုအေပါင္းကို ညီညြတ္ေသာ တပ္ဦးတရပ္ျဖစ္လာေစရန္ စြမ္းေဆာင္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈေပးနိုင္ မည့္ တဦးတည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။”
သခင္သိန္းေဖမွအပ အျခားကြန္ျမဴနစ္မ်ားတင္ျပေသာ အျခားအျမင္တခုအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ နိုင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္တဦးရွိသင့္ေသာ အရည္အခ်င္းေပါင္းစုံမရွိ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ညံ့ဖ်င္းေနၿပီး နိုင္ငံေရးနည္းပရိယာယ္မ ကၽြမ္းက်င္၊ ထို႔ေၾကာင့္ နိုင္ငံေရးစြန႔္လႊတ္ၿပီး တပ္မေတာ္ထဲတြင္သာ ေနသင့္သည္။ “ေနာက္ဆုံးတိုက္ပြဲႀကီး” တြင္ အင္အားစုအားလုံး၏ စည္းလုံးညီညြတ္ေရးရရွိေစရန္ ျမန္မာနိုင္ငံလိုအပ္ေနေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာလၽွင္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ယုံၾကည္ေသာ ဗိုလ္လကၤ်ာက ကြန္ျမဴနစ္တို႔ အႀကံေပးခ်က္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ပုံရာ၌ “နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ကို သူတို႔သာလႊမ္းမိုးထားလို၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေဘးဖယ္ ထားၿပီး သူတို႔အလိုရွိေသာအခါမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းမ်ားႏွင့္ အေထာက္အကူေပးရန္ျဖစ္ သည္။”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏွစ္ဖက္သေဘာထားမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ တပ္မေတာ္မွထြက္၍ နိုင္ငံေရးေရွ႕တန္းမွ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကို အစြမ္းကုန္ဆင္ႏႊဲေတာ့မည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ႏွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အင္အားႀကီးေသာ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္လည္း ေကာင္း၊ လူထု၏ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ ေမတၱာကိုရရွိေသာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိ နိုင္ငံေရးသမားတဦးအေနႏွင့္လည္း ေကာင္း ထင္ေပၚလာ၏။ ၎အား စစ္တပ္အတြင္းသာ ေနေစလိုေသာသူတို႔၏ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားမွာ ခိုင္လုံမႈမရွိ ေၾကာင္းကို အတိအလင္းျပနိုင္ခဲ့၏။
၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ၿဗိတိသၽွအစိုးရသည္ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းျဖင့္ ျမန္မာနိုင္ငံ အနာဂတ္အေပၚထားေသာ ၎ တို႔၏ အေျခခံမူဝါဒကို ေၾကညာလိုက္ပါသည္။ ထိုစီမံကိန္းအရ ဘုရင္ခံသည္ နိုင္ငံကို သုံးႏွစ္ၾကာတိုက္ရိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ကာလအားေလ်ာ္စြာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားက်င္းပျခင္း၊ ျမန္မာေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒျပဳအဖြဲ႕တို႔တည္ ေထာင္ျခင္းတို႔ကို ေဆာင္ရြက္သြားမည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာနိုင္ငံအက္ဥပေဒပါ အခ်က္ အလက္မ်ားထက္ သာလြန္တိုးတက္ျခင္းသေဘာကို မေဆာင္ပါ။ ေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒျပဳအဖြဲ႕ ျပန္လည္တည္ ေထာင္ၿပီးမွ ေရွ႕တဆင့္တိုး၍ ျမန္မာနိုင္ငံကို ဒိုမီနီယန္အဆင့္ရေစမည့္ အေျခခံဖြဲ႕စည္းပုံဥပေဒကို ပါတီေပါင္းစုံ က ေရးဆြဲရန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္တန္းႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားသည္ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းလိုေၾကာင္း တိတိက်က် မေဖာ္ျပလၽွင္ သီးျခားေဒသမ်ားကို ဤစီမံကိန္း၌မထည့္ဘဲ ထားမည္ျဖစ္ပါသည္။
စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းပါ အခ်က္အလက္မ်ား လုံးဝလက္ခံနိုင္ဖြယ္ မရွိေၾကာင္းကို စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မၿပီးဆုံးမီကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႔သည္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာမည္ျဖစ္ေသာ ဘုရင္ခံ ဆာရက္ဂ်ီ နဲလ္ေဒၚမန္ဆမစ္အား ရွင္းလင္းစြာအသိေပးၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ၎တို႔ပါတီသာ နိုင္ငံကိုကိုယ္စားျပဳေသာေၾကာင့္ ၎တို႔သည္သာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အစားထိုးရန္ ယာယီအမ်ိဳးသားအစိုးရ တရပ္ ဖြဲ႕ခြင့္ရွိသင့္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ပါသည္။
ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ စိတ္ေစတနာေကာင္း မရွိသူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔အားဝိုင္းရံေနေသာ ဝန္ထမ္းအရာရွိ မ်ားနည္းတူ စစ္ၿပီးေခတ္ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ရႈပ္ေထြးေပြလီအေျပာင္းအလဲျမန္လွေသာ နိုင္ငံေရးဥတုကို နားမလည္ နိုင္ေခ်။ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစု၏ ေထာက္ခံမႈရရွိထားသည္ဟူေသာအခ်က္ကို ေဒၚမန္ ဆမစ္ ယုံၾကည္လက္ခံရန္ အခက္အခဲေတြ႕ေနၿပီး ထိုအခ်ိန္၌ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ အေရးပါဆုံးပုဂၢိဳလ္သည္ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္ေၾကာင္းကို သူမျမင္၍မျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခ်က္ကိုလည္း လက္ခံရန္ ဝန္ေလးေန၏။
ထို႔အျပင္ စစ္တြင္းကာလတေလၽွာက္ မိမိ၏ အစိုးရအေပၚ သစၥာေစာင့္ခဲ့ေသာ ဝါရင့္ျမန္မာနိုင္ငံေရးသမားႀကီး မ်ားကို ခ်ီးျမႇင့္လိုေသာ အံ့ဖြယ္ရာမဟုတ္သည့္ ဆႏၵသည္ သူ၏ နားလည္မႈကို ခ်ိဳ႕ယြင္းေစပါသည္။ ဝါရင့္နိုင္ငံ ေရးသမားမ်ား၏ က႑ ေခတ္သစ္ျမန္မာနိုင္ငံ၌ မရွိေတာ့ၿပီဟူေသာအခ်က္ကို သူမျမင္နိုင္၍ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ မျမင္လို၍ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ၿဗိတိသၽွအင္ပိုင္ယာ ၿပိဳပ်က္ျခင္းကို လက္မခံနိုင္ဟူ ေသာ ခ်ာခ်ီ၏ ဧကရာဇ္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပသည့္ ခံယူခ်က္သည္ ျမန္မာနိုင္ငံကို အေထာက္အကူမျပဳခဲ့ပါ။ ခ်ာခ်ီ အား ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေနရာ၌ဆက္ခံသူ အတၱလီကလည္း ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းရွိ အယူအဆ၊ သေဘာထားအသြယ္ သြယ္ကို အကဲျဖတ္ရန္ အခက္အခဲေတြ႕ေနရာ တိက်ေသာ မူဝါဒတရပ္ခ်မွတ္ရန္ ေႏွးေကြးခဲ့၏။
၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ေဒၚမန္ဆမစ္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေသာအခါ အရပ္သားအ စိုးရ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာနိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ၿပီးဆုံးၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို အေလးအနက္ ျပသလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလတို႔၏ သေဘာထားကား ထိုကဲ့သို႔ မဟုတ္ပါ။ ၎တို႔လိုလားေသာ လြတ္လပ္ေရးကို ၎တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ၿဗိတိသၽွအစိုးရက ေပးရန္ပ်က္ကြက္ ပါက လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ ထပ္မံဆင္ႏႊဲရမည့္ အလားအလာကို ၎တို႔ မပယ္ခ်ထားပါ။
ပထမဦးဆုံးတိုက္ပြဲကား ဘုရင္ခံေကာင္စီဖြဲ႕စည္းေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ပါသည္။ ဖဆပလသည္ ရာထူးေနရာ (၁၁) ေနရာအနက္ (၇) ေနရာတြင္ ၎တို႔အမည္တင္သြင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ခန႔္အပ္ရန္ အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းဆို၏။ ထို႔အျပင္ ဘုရင္ခံေကာင္စီကို ၎တို႔မူလကေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ယာယီအမ်ိဳးသားအစိုးရပုံစံ ျဖစ္ ေစမည့္ အျခားလိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုပါ တြဲ၍ေတာင္းဆိုလိုက္ပါသည္။ ေမၽွာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ၿဗိတိသၽွအစိုး ရသည္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျငင္းပယ္လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ ေကာင္စီႏွင့္ ဥပေဒအဖြဲ႕ဝင္မ်ားအျဖစ္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္သမားမ်ားဟု မိ မိယုံၾကည္သူတို႔ကို ခန႔္အပ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ကပ္ပါးရပ္ပါး မင္းေျမႇာင္မ်ား၊ အမ်ိဳး သားေရးသစၥာေဖာက္ ကိုယ္က်ိဳးရွာသမားမ်ားဟု ျမန္မာအမ်ားက ယူဆထားသူအခ်ိဳ႕လည္း ပါဝင္ေနပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ အမ်ားသေဘာတူ တညီတညြတ္တည္းေထာက္ခံမႈျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖဆပလဥကၠ႒ တင္ေျမႇာက္လိုက္ပါသည္။ ကႏၵီသေဘာတူညီမႈ ရွိထားပါေသာ္လည္း ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အ တြင္း ဝင္ေရာက္အမႈထမ္းျခင္းမရွိေသာ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္သား အမ်ားအျပား က်န္ေနပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ အသစ္ဝင္လာသူမ်ားကိုေပါင္းကာ သူ႔ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ကို တည္ေထာင္လိုက္ပါသည္။
ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕တပ္သားမ်ားသည္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ဆင္ကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ စစ္ေလ့က်င့္ေရးမ်ား ျပဳ လုပ္ပါသည္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕သည္ တရားဝင္အားျဖင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ ေနေသာ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းတရပ္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖဆပလ၏ လက္႐ုံးတပ္ျဖစ္လာနိုင္ေသာ အေျခခံ အရည္အခ်င္းမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ အစိုးရအတြက္ စိတ္မေအးဖြယ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ဘုရင္ခံ၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို သိမ္ေမြ႕စြာ တုံ႔ျပန္လိုက္ပါသည္။ ေၾကညာခ်က္တရပ္တြင္ တပ္ဖြဲ႕၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကိုေဖာ္ျပကာ ၎တို႔အနက္ တခ်က္မွာ “သူခိုးဓားၿပ စေသာ ရာဇဝတ္မႈမ်ား ပေပ်ာက္ရန္ႏွင့္ ရပ္ရြာၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးအတြက္ သက္ဆိုင္ရာအစိုးရအဖြဲ႕ဝင္မ်ား၊ အျခားအဖြဲ႕အစည္း၊ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္၍ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးအတြက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္” ျဖစ္ပါသည္။
ေဒၚမန္ဆမစ္လည္း မည္သို႔အဓိပၸာယ္ေကာက္ရမည္ မသိျဖစ္ေနပါသည္။ ဘုရင္ခံသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ဖဆပလတို႔ကိုကိုင္တြယ္ရာ၌ မနိုင္မနင္းျဖစ္ေန၏။ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ စိတ္မပိုင္းျဖတ္ နိုင္။ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးသည့္အခါမ်ားရွိသကဲ့သို႔ ဇေဝဇဝါ၊ သံသယစိတ္မ်ား လႊမ္းမိုးသည့္အခါမ်ား လည္းရွိၿပီး နာရီခ်ိန္သီးပမာ အေတြးႏွစ္ဖက္အၾကား စိတ္မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေန၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးရယူရာ၌ ျပည္သူလူထုခံေနရဆဲ အတိဒုကၡမ်ားကို ပိုမိုဆိုးဝါးေစမည့္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကို မ လိုလားေၾကာင္းအရိပ္အႁမြက္ျပပါသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရရန္အတြက္ လိုအပ္မည္ဆိုပါ က အၾကမ္းဖက္နည္းမ်ားသုံးရန္ကို တြန႔္ဆုတ္ေနမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ထင္ရွားေစသည္။ လူထုစည္း ေဝးပြဲႀကီးမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ဆႏၵျပခ်ီတက္ေနစဥ္ ပုလိပ္လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆုံးခဲ့ေသာ ေတာင္သူလယ္သ မားမ်ား၏ ဈာပနကဲ့သို႔ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္အခမ္းအနားမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၿဗိတိသၽွအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ မူဝါဒမ်ားကိုရႈတ္ခ်ၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တတိုင္းျပည္လုံး ဆထက္ထမ္းပိုး ႀကိဳး စားေဆာင္ရြက္ရန္ ႏွိုးေဆာ္ေနလ်က္ကပင္ လူအုပ္ႀကီးမ်ားၿငိမ္သက္စည္းကမ္းရွိေစရန္ ထိန္းသိမ္းထားနိုင္ ေၾကာင္းျပသခဲ့၏။
သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚမန္ဆမစ္ႏွင့္ သူ၏ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ျပႆနာမ်ားကို ေအးခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းနိုင္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလိုအပ္သည္ကို လက္ခံရန္ ဝန္ေလးေနၾက၏။ ဖဆပလ၏ အင္ အားကိုစမ္းရန္ အျခားပါတီအဖြဲ႕အစည္းမ်ား တည္ေထာင္၍ ရ၊ မရ စဥ္းစားၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ အားစမ္းရန္ စိတ္သန္ေသာ နိုင္ငံေရးသမားမ်ားကား ရွိပါသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးတဦး ဘုရင္ခံေကာင္စီဝင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးသကဲ့သို႔ ထိုနိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေရးနိုင္သည္မွာ ၎တို႔ႏွင့္ ဖဆပလ အၾကား ကြာျခားခ်က္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးမူဝါဒမ်ားအေပၚ အေျခခံသည္ထက္ အာဏာရရွိေရးၿပိဳင္ဆိုင္မႈ အေပၚတြင္သာ အေျခခံပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ ၾကားလာျခင္းႏွင့္ သူ႔အား ျပည္သူတို႔က ကိုးကြယ္သည္ဟုပင္ ေျပာရေလာက္မတတ္ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕အသိုင္းအဝိုင္းမ်ားတြင္ မနာလိုမုန္းတီးစိတ္မ်ား ျပင္းျပေနပါသည္။
ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ ဖဆပလကို စိန္ေခၚနိုင္ေသာ အင္အားစုမ်ား ေပၚေပါက္လာနိုင္မည့္ အလားအလာမ်ားကို သုံးသပ္ေနၿပီး သူ၏ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား နိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ စြဲခ်က္ျဖင့္ ဖမ္း ဆီးရန္ နားပူနားဆာတိုက္ေနစဥ္ ဘုရင္ခံေကာင္စီဝင္ျဖစ္ေနေသာ သခင္ထြန္းအုပ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လူသတ္ မႈႏွင့္ စြဲခ်က္တင္လိုက္ပါသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ခ်ီတက္လာစဥ္က ရြာသူႀကီးတဦးအား ၿဗိတိသၽွ အလိုေတာ္ရိလုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္ရြက္မႈ၊ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈႏွင့္ အဂတိလိုက္စားမႈ စြဲခ်က္မ်ားတင္ကာ စစ္ခုံ႐ုံးဖြင့္၍ စစ္ေဆးခဲ့ပါသည္။ စစ္ခုံ႐ုံးမွခ်မွတ္လိုက္ေသာ ေသဒဏ္အျပစ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ပါသည္။
ဤအမႈႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႐ုံးတင္စစ္ေဆးမည္ဆိုပါက သခင္ထြန္းအုပ္သည္ ျဖစ္ရပ္လုံးစုံကို ေတြ႕ျမင္ ခဲ့သျဖင့္ သက္ေသထြက္ဆိုေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းလိုက္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ခ်က္ခ်င္းဖမ္းဆီးသင့္၊ မ ဖမ္းဆီးသင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အစိုးရအဖြဲ႕အတြင္း ဝိဝါဒကြဲျပားေန၏။ အရပ္သားၿဗိတိသၽွအရာရွိအခ်ိဳ႕က ဖမ္းဆီး ေရးတိုက္တြန္းၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ အေျခအေနမ်ား ပိုမို၍ ရွင္းလင္းသြားေစမည္၊ ထႂကြပုန္ ကန္မႈ ျဖစ္ေပၚေစမည့္ အလားအလာကိုလည္း ဖယ္ရွားနိုင္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လူထုက မၾကာမီ ေမ့ ေပ်ာက္သြားမည္ျဖစ္သျဖင့္ ျပႆနာမ်ားစြာလည္း ရွိမည္မဟုတ္ဟု ေထာက္ျပၾကသည္။
ဤအခ်က္မ်ားကို ရဲမင္းႀကီးက သေဘာမတူပါ။ စစ္အတြင္းျပစ္မႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာခြင့္ ေပးရန္ရွိေနေၾကာင္း၊ ဖဆပလႏွင့္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူကို ဖမ္းဆီးျခင္းသည္ ပုန္ကန္ေတာ္လွန္မႈကို တားဆီးသည္ထက္၊ ထႂကြရန္လႈံ႔ေဆာ္လိုက္သကဲ့သို႔သာ ျဖစ္သြားနိုင္ေၾကာင္း တင္ၿပ ပါသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ေသနာပတိကလည္း ရဲမင္းႀကီး၏အျမင္ကို ေထာက္ခံကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းသည္ အသိတရားႏွင့္ ျပည့္စုံသူျဖစ္သျဖင့္ ပုန္ကန္ထႂကြမႈတရပ္ကို စတင္မည္သူဟု မထင္ေၾကာင္း တင္ ျပပါသည္။ ထို႔အျပင္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားအေပၚ မူတည္၍ ေဆာင္ရြက္သင့္မသင့္ကလည္း ဆင္ျခင္ဖြယ္ရာျဖစ္ေန၏။
၎၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားသည္ သံသယမကင္းဖြယ္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း တာဝန္ဝတၱရားမရွိပါ ဘဲႏွင့္ ၎ေဆာင္ရြြက္ခဲ့ေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဂုဏ္ဝင့္စြာ ေရးသားထုတ္ေဝထား ေသာ စာအုပ္ကလည္း ရွိေနေသးသည္။ ေဒၚမန္ဆမစ္သည္ သခင္ထြန္းအုပ္၏ စြပ္စြဲခ်က္မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဤအမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ လုံးဝတာ ဝန္ယူကာ စစ္ခုံ႐ုံးေတြ႕ရွိခ်က္အရ ေသဒဏ္အျပစ္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ ဘုရင္ခံလည္း တဖန္ မေဝခြဲ နိုင္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ တဖက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေျဖာင့္မတ္မႈႏွင့္ စိတ္သတၱိတို႔ကို မ်ားစြာေလးစားမိ ၏။ တဖက္တြင္ကား သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ အဓိကအတိုက္အခံျဖစ္ေနသူကို လူသတ္မႈစြဲခ်က္တင္ကာ ဖယ္ရွားနိုင္ လိုက္ပါက နိုင္ငံေရးအက်ိဳးအျမတ္ မည္မၽွထုတ္နိုင္မည္ကိုလည္း ေတြးမိ၏။
ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဝွိုက္ေဟာ(လန္ဒန္)အစိုးရက မိမိတို႔သာဆုံးျဖတ္ရန္ အာဏာရွိသည္ဟု ကန႔္သတ္ ခ်က္ထားျခင္းမွာ ကံေကာင္းသည္ဟူ၍ပင္ ေျပာရမည္ကဲ့သို႔ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၊ ေဒၚမန္ဆမစ္ စကၤာပူသို႔ အလည္အပတ္ေရာက္စဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီးရန္ ညႊန္ၾကားေသာ သံႀကိဳးစာေရာက္ လာ၏။ ဘုရင္ခံလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ေဆာင္ရြက္ရန္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့၏။ ဝရမ္းမထုတ္မီ ေလးတြင္ အမိန႔္ပယ္ဖ်က္လိုက္ေၾကာင္း သံႀကိဳးေနာက္တေစာင္ ေရာက္လာေလသည္။ ဤကိစၥသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး၏ မေရရာလွေသာဩဇာကို ပိုမို၍ ယိုယြင္းလာေစသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ ေျခလွမ္းအားလုံးကို ဖဆပလ သည္ အစိုးရဌာနမ်ားအတြင္းရွိ ၎တို႔အား ေထာက္ခံသူမ်ားထံမွတဆင့္ သိေန၏။
ၿဗိတိသၽွတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဖယ္ရွားလိုေသာ္လည္း မထိဝံ့ဟူေသာသတင္းသည္ ျပန႔္ႏွံ့သြား၏။ ေဒၚမန္ဆမစ္ လည္း အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းနိုင္ရန္ ႀကိဳးစားပါသည္။ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ ၍ရမည္မဟုတ္ေၾကာင္း လန္ဒန္အစိုးရကို ဝန္ခံအသိေပးၿပီး ဖဆပလ လက္ခံနိုင္မည့္ ကမ္းလွမ္းခ်က္အသစ္ မ်ားကို တင္ျပေလသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကား ေႏွာင္းခဲ့ေလၿပီ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ ပူပင္ေသာကမ်ားေန ေသာ ဘုရင္ခံႀကီး ဝမ္းကိုက္ေရာဂါစြဲကပ္ေသာေၾကာင့္ အဂၤလန္သို႔ ျပန္ရပါသည္။ ဇူလိုင္လမတိုင္မီ အတၱလီ သည္ ေဒၚမန္ဆမစ္ေနရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရန္ဆ့္ကို ခန႔္အပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ရန္ဆ့္အား ေရြးခ်ယ္ျခင္းကား သင့္ေလ်ာ္လွပါသည္။ သူသည္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္က ျမန္မာျပည္အ ေျခအေနကို ေကာင္းစြာသိနိုင္ခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအဝင္ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ သင့္ျမတ္သူ ျဖစ္၏။
wikipedia
Advertisemen